دیشب وقتی در زنجیر بودم و داشتم زنجیرهای تیمارستان را پاره می‏کردم تا بروم و از روی صندلی نگهبانی تیمارستان کت نگهبان را که نوار آبی بلند و نازی داشت را بردارم تا آماده شم برای رفتن به مراسم عقد آقای رئیس جمهور.

ای خداااااااااااااااااااااااا

الان میریزن ما رو می‏گیرند و می‏کشند. منظورم رئیس جمهور وبلاگستان بود نه کس دیگه اشتب نگیبرید خانوما و آقایون .

خب همین خبر را دادیم که دیروز این بنده خدا رفت خانه بخت تا شیشه های خانه را بشورد و خانه تکانی کند.

سف های مرغ و تخم مرغ و گوشت را سلام بگوید.

اینم ماشینش که پارک کرده جلو آرایشگاه ... .

تازههههههههههههههههههههههه

یه چیز دیگه

من دلیل اینو کشف کردم که چرا دیگه بخش نظراات فعال نیست.

چون ایشون فکرش مشغول شده و دیگه نمی‏رسه که مطالب را بخوانه هههه.

مبارکات باشه

در پس هجران یاران روزی گشتم خر

در کنار دوستی بنشسته پای قلیان آن خر

گفت کامکی نوش کن

فکر آن یار را ز خود دور بکن

ز او پرسیدم فوتش کنم یا که باید سرکشم

او بخندید و داد نی‌اش دستم و گفت سر کشم

ز کام سومش من گیج و منگ شدم

در هپلوت قلیان و گفته هایش چشم تنگ شدم

زپیشگاهم آمد چای و هپه قندی

تا که خوردم جا بیامد چشم و آن حالت منگی

ز آن روز در پس قهوخانه ها حاجتی داشتم

هر هفته و هر روز پای قلیان ساعتی کاشتم

تا که سالها بگذشت و ما بگشتیم حرفه‌ای

پای قلیان هلو و پرتقال و جملگی هر میوه‌ای

به روزی سینه گشود بر من ناله‌ای

پای کار و میهمان و هر سفره‌ای

دیگر آن حالت خماری ندادش در وصالم

جز به هزینه  و اعتیادش نیافتاده  وصالی

به روزی با خود پیمان ببستم

کز شر آن قلیان بالی باز جستم

یازده اسفند سال هشتادو شش روز موعودم بگشت

درد فراغ قلیان ز من و حاجت این دل تاب بگشت

تا که بعد چند روز مستی‌اش ز سر بیافتادم

که امروز قلیان را ز شوت آشغالی بشکستم

یارب این حال خوش را ز ما دور مکن

طعم ورزش و شادی را در ما در مکن

امشب ز سجاده عشاق رسم شادی کنم

بزم یاران در کوی مستان بازی کنم

یا حق

شعر قلیان به خاطر روزی که تصمیم گرفتم که دیگر قلیان نکشم و قلیانی را که در منزل داشتم را شکستم تا در تنهایی هایم به دود پناه نبرم سروده شد