سی سال ز عمر بیهوده ما نیز گذشت
خاری و خفت ز ما نیز گذشت
گویی که هر سال ز ما نیشتری می زند گذر عمر
کین همه عریان سالهای دل گذشت
گرچه شوری ز سینه نمانده جز فراغ
ای خدا کن آشکار ز ما آن رویا ز این فراغ
بر سر این کوی کجابه یار خوش بنشست
دل افسرده ما چون گلی باز بگشت
درد هجرت ز ما ره بنموده باز
دست گیر دست درمانده ام را تو باز
درد مند یتیمان تو ای یاربم
دست بی نوایم گیر بر سرم