زمزمه های شادی زدلم گشته پیدا
باز مرا ز خود می خواند آن هویدا
گویی مرا ز دام افکنده ان شور
بی چون و چرا گشته این هور
من بگشتم عبد آن ماه روی
گویی ز دل صد عاشق بگشنه ز روی
رنگ رخسارش ز دل ما نقش بسته
قلم قاصر از کمالش بار سفر بسته
ای کاش این دلم تابی می اورد
که امروز شرم عاشقی می آورد
امان از این زبان و لب ناگفته
که یکباره راز افشا بشد گفته
ز شرم آب گشته غرق در عرق
خیس بگشت جامه و آن ورق
دست بلرزید و من بگشتم ز تب
ماه برفت و من بگشتم چون رطب

یا حق