به صد جا بال گشودم ، از طراوت بهار خواندم

به دیار باقی برفتم ، وز مردم زمانم خواندم

گویی کسی را صدایی نبود

گویی گوشی برای دادرسی نبود

به رندان خرابات حقه ام بگرفت

بر بالین دشت شتابان گذر کردم

ولی افسوس ..

و صد افسوس که آنجا هم جز صدای گلها صدایی نبود

به دریا رفتم

به اعماق اقیانوسها و لی آنجا هم جز صدای ماهی قرمز چیزی نبود

به کوه ها رفتم

به قله که جز برف جایی برای سرودن نبود

تا خسته شدم

و به اینجا جایی که منزل گاه من بود پناه آوردم

جایی که با تو گفته بودم :

و عشق در دلمان چشم به دنیا گشود

و اینجا نه صد جای دیگر تنها در این ورق نا متناهی

جایی که ورق آن هم مجازیست رسیدم

تا به تو بگویم :

یا حق

*********************

کاش دل همه آدمها کمی آفتابی بود

 کاش ساده اما کمی بی ریا بود

کاش غروب ما خورشیداش طلایی بود

کاش سکوت شهر ما هم توی رویا ها بود

********************

با تشکر از حضور دوستانی که تنها

 حضورشان را به عنوان یک عدد می بینم

نه نامشان را که حضورشان برایم

همچون الماسهای گران قیمت است

 برای من ساده دل