شب بود

و ماه چادر ستاره ایش را

بر رویش گرفته بود تا چشم نامحرم

شب زنده داران را نبیند .

از پشت ابر ستاره ای سوسو می زد

 که نا گاه غرش باد ابر را جا به جا کرد و

دل سیاه شب را با رعدهایش پاره پاره کرد

هنوز پاسی از شب نگذشته بود که

صدای ناله سنگی در آمد

چون قطرات باران بر رویش می ریخت

و تن سوخته سنگ به درد آمده بود

چون عصر امروز تنها گل لاله

آن دشت بر اثر تشنگی جان داده بود

یا حق