داد باگ مرغکی بر کوی خانه‌ام

ره برو بار ببند از منزل و خانه‌ام

جامه تعویض کن و تو شو یک نام

زیر پرچم سینه سپر و سر بالا و دست راستت زیر نام

کن تو مشکی کفش در میان پایت همی

جوراب کشیده بالا و در نیاید زیر شروارت دمی

گشته آن یغه مثلت زیر لباست تا

تو به در آورش و زیر دکمه قهوه‌ای نیم تا

گرچه سخت است دور گشتن از دیار و کوی خویش

ره یافتن به دیاری که هست منزلی در کلبه خویش

شاید تو دگر شادی نبینی در این سال سیر

گذر کن تو از این دیار هرچند دیر

ای دیوانه چو سالی بگذشت ز دوران خدمتت بازگردی

در میان مردمانت تو شاید آدم گردی

ولی ز خاطر بسپار که در گوشه دلت راوی

نام محبوب کرده اندر میان دلت خانه‌ای

به هرگز لغزشی زیر پایت احساس نکن

جز به ذکر نام الله بیراهه راه گم مکن

به خداوند تعالی چودل بسپاری تو

ز رحمت دست یداللهی بینی تو

یا حق

****************************

خب وقت آن رسید که ما هم بریم سوی سرنوشت و دو سالی را هم در خدمت نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران سربازی کنیم شاید خداوند تبارک و تعالی از ما رازی شود درب باغ بهشت را باز کند که امید وارم در این ایما آمریکای جنایت کار به ما حمله نکند چرا که نمی‏خواهم روح لطیف شعری من با کشیدن ماشه عنان را از دست بدهد و خدشه‏ای به آن وارد شود که اگر چنین شود ای وای و یکصد وا ویلا

این نیز بگذرد و این آخرین مطلب من خواهد بود که انشا الله از سربازی باز گردم و ادامه مطالبم را یاد داشت کنم

***************************

با تشکر از حضور شما و تا نگاهی دوباره ما بدرود